Dusty Rhodes: Ikona dziwnie traktowana przez WWE (2024)

Niekoniecznie był ładnym chłopcem. Nie wyglądał też na wzorowego atletę. Miał też wadę wymowy, bardzo zauważalne seplenienie.

Że Dusty Rhodes zostanie supergwiazdą wrestlingu, jedną z największych wszechczasów: nie każdy spodziewałby się tego na tym tle. W każdym razie to zrobił. Albo: właśnie dlatego.

„American Dream” był kochany właśnie dlatego, że nie był facetem jak wszyscy inni. W nieoceniony sposób ukształtował i wzbogacił świat showfightingu zarówno przed, jak i za kulisami. Smutek był odpowiednio wielki, gdy zmarł z powodu niewydolności nerek w 2015 roku po chorobie na raka żołądka – miał 69 lat, ale do niedawna był aktywny jako twórca talentów w WWE.

Dziedzictwo Dusty'ego żyje i jest podtrzymywane raz po raz, zarówno w WWE, jak i u jego rywala AEW - the Dusty's SonsCody'egoIDustin Rhodes (wcześniej Goldust)odgrywać kluczowe role.

Dusty Rhodes był wielkim rywalem Rica Flaira

Rhodes, urodzony jako Virgil Riley Runnels Jr. 11 października 1945 roku w Austin w Teksasie, stał się legendą jako ucieleśnienie „zwykłego człowieka”, prostego robotnika, który bronił się na ringu w imieniu swoich fanów.

Z jednej strony zadziałało to, ponieważ Rhodes był autentyczny w tej roli jako syn hydraulika, który faktycznie dorastał w złych warunkach. Z drugiej strony miał szczególną umiejętność oddania swojej roli.

Rhodes łączył encyklopedyczne rozumienie swojej gałęzi z charyzmą i siłą retoryczną kaznodziei - w rzeczywistości Rhodes inspirował się nabożeństwami czarnych kościołów, do których często uczęszczał w swojej wieloetnicznej okolicy.

Przemówienia promocyjne Rhodesa, podobnie jak wypowiedzi ustne, tchnęły duch*em ewangelii i miały walory poetyckie i literackie. Przykładem tego jest słynna zajawka „Ciężkich czasów”, w której ostrzega przed zagrożeniem ze strony rywalaRica Flairado opowieści o trudach zwykłych robotników - którzy naprawdę wiedzą, czym są "ciężkie czasy".

Ogromny wpływ na ringu i za kulisami

Rhodes – pierwotnie występujący w trasie jako zły „Texas Outlaw” – znalazł swoją receptę na sukces dekadę wcześniej na Florydzie, kiedy scena zapaśnicza składała się jeszcze z terytoriów regionalnych (system, który następnie zniszczył szef WWE Vince McMahon).

„Amerykański sen” stał się zjawiskiem regionalnym, a następnie narodowym. Był - w swojej niewątpliwej wymowie - trzykrotnym "sssss mistrzem świata" związku ligi NWA, stoczył wielkie, często krwawe bitwyWyścig Harleya,Terry'ego Funka, Abdullah the Butcher, Kevin Sullivan, ale przede wszystkim przeciwko Flairowi. Rhodes walczył z nim i jego „Czterema Jeźdźcami” – przede wszystkim drugim arcywrogiem Tullym Blanchardem – w różnych konstelacjach i zmieniających się partnerów, takich jak Magnum TA, Nikita Koloff,Road Warriors Animal i Hawk, którzy zginęli tragicznie wcześnie.

Rhodes nigdy nie był najbardziej uzdolnionym technicznie zapaśnikiem, ale tym, co go wyróżniało, był talent publiczności, umiejętność załatwiania sprawy i angażowania się we wszystko, co robił.

Jego zakulisowy wpływ stał się również coraz bardziej znaczący na przestrzeni lat, jako pielęgnujący talenty i kreatywny booker, reżyserujący mecze i historie, a jednocześnie pełen pomysłów. Jego specjalność, która okazała się nieco zbyt wyczerpana: „Dusty Finish”, w którym ulubieniec publiczności najwyraźniej wygrał wielki mecz o tytuł, tylko po to, by później odebrać mu pas ze względów formalnych – w celu podgrzania powrotu mecz i czyniąc go jeszcze większym hitem kasowym.

Niejednoznaczne relacje z WWE

W 1989 r. awantura za kulisami – Rhodes zorganizował krwawą scenę z Road Warriors, czego nie chcieli nadawcy partnera telewizyjnego – doprowadziła do zerwania z Crockettem, a Rhodes trafił do WWF.

I nawet po tym, jak Rhodes był jego pracownikiem, większość obserwatorów nie mogła pozbyć się wrażenia, że ​​McMahon był zamieszany w spory z DiBiase i ówczesnym-„Macho King” w roli Randy'ego Savage'achciał zdewaluować zamiast powiększać. Dzięki swojej przesadnej interpretacji postaci „Zwykłego człowieka” z kropkami („kropki”) i towarzyszem Sapphire, Rhodes stał się bardziej karykaturą swojej wcześniejszej przebojowej postaci z WWF.



+44

Najwięksi mistrzowie WWE wszechczasów z udziałem Hulka Hogana, Johna Ceny, The Rocka

Rhodes ponownie dołączył do WCW na początku 1991 roku, od tego czasu tylko sporadycznie pojawiał się na ringu, później także jako niespodziewany członekzły nWo (Nowy Porządek Świata) wokół Hulka Hogana. Były „Virgil” Mike Jones również został uwzględniony jako poplecznik, a nowe imię, które nadano mu w WCW, prawdopodobnie nie było przypadkowe „Vincent”.

W 2005 roku, cztery lata po gorzkim końcu WCW, Rhodes i WWE ponownie się połączyli, gdzie pełnił różne role za kulisami i często pojawiał się przed kamerą, głównie po to, by umocnić swojego młodszego syna Cody'ego - w 2007 roku został tatą Rhodes został wprowadzony do Hall of Fame i miał jeden ostatni mecz WWE z ówczesnym rywalem Cody'ego, Randym Ortonem.

Syn Cody utrzymuje dziedzictwo przy życiu

Ślady, które Dusty Rhodes pozostawił w branży, wciąż można zobaczyć wszędzie dzisiaj: Performance Center WWE w Orlando to istne kultowe miejsce dla American Dream, który kontynuował tam wiele karier aż do krótko przed śmiercią jako dyrektor kreatywny NXT junior team naciskał i inspirował wschodzące gwiazdy. Co roku na jego cześć odbywa się tam turniej tag team Dusty Rhodes Classic.

W WWE Performance Center w Orlando znajduje się pomnik ku czci Dusty'ego Rhodesa

W dłuższej perspektywie dziedzictwo Dusty'ego żyje w innym obszarze, być może w jeszcze większym stopniu: w lidze konkurencyjnej AEW, która została założona na początku 2019 roku, jego synowie Cody (jako współszef) i Dustin (jako trener promocyjny) sprawują kluczowe stanowiska. Bracia, którzy, podobnie jak ich ojciec, znani są jako „wrestling minds”, pomogli ukształtować promocję na obraz ich zmarłego taty – na cześć Dusty'ego Rhodesa, dyrektor wykonawczy za kulisami pokazów AEW nazywa się „Dusty Pozycja". (Cody Rhodes w wywiadzie SPORT1: Jego wizja stojąca za AEW)

Wraz z odejściem z WWE, Cody zrobił również ostatni krok jako zapaśnik: w AEW „American Nightmare” jest teraz gwiazdą, której (podobnie jak jego ojciec) nigdy nie był w WWE. Bo się odnalazł i ucieleśnia siły, które miał kiedyś jego ojciec – charyzmę, talent do przemawiania, pasję, autentyczność – we współczesnej formie.

Radość jest szczególnie wielka, gdy Rhodes Junior cytuje swojego ojca, naśladuje seplenienie do mikrofonu, taniec i słynne „Bionic Elbows” na ringu. Duch wielkiego Dusty'ego Rhodesa żyje.